Co typowe dla czasopism ogrodniczych, sporo miejsca zajmowały w „Ogrodniku Polskim” porady praktyczne. Jeżeli chodzi o róże, to oprócz tekstów przedrukowywanych z prasy zagranicznej (np. dotyczących nowych sposobów rozmnażania), zadbano, żeby można było usłyszeć głosy praktyków z kraju.

Ważnym wątkiem publikacji na łamach” Ogrodnika Polskiego” były róże w kontekście zieleni miejskiej – zachodzące procesy szybkiej urbanizacji powodowały, że tematy zieleni, nowych parków, zadrzewienia były bardzo często poruszane. Pokolenie Jankowskiego, jak sam wspomina, wychowywało się jeszcze w Warszawie, w której dominowały zieleńce w podwórzach – najczęściej „składały się z drzew owocowych, między którymi siewano warzywa, a przy wejściu sadzono trochę róż i kwiatów letnich”.

Polskie Towarzystwo Miłośników Róż działało ponad 40 lat. Jego historię zebrała pani prezes Irena Gołębiowska w książce pt „Polskie Towarzystwo Miłośników Róż  1958 – 2000” wydanej w 2005 r. w nakładzie 300 egzemplarzy. Dzięki uprzejmości wnuczki Ireny Gołębiowskiej pani Agnieszce Górskiej udostępniamy książkę w wersji .pdf

Irena Gołębiowska była Prezesem Polskiego Towarzystwa Miłośników Róż od1962r. przez ponad 40 lat. Pod koniec swojego życia zdecydowała się zebrać informacje, zdjęcia, dokumenty, wspomnienia i opisać historię tego Stowarzyszenia, przedstawić sylwetki ludzi, którzy w nim działali i idee jakie im przyświecały, najważniejsze zdarzenia.

Pierwsza wystawa róż w Warszawie miała miejsce w czerwcu 1882r., a obecna 40. Wystawa Róż w Starej Oranżerii w Łazienkach Królewskich pokazuje, że warto podtrzymywać piękne tradycje.

Artykuł powstał na potrzeby Rocznika „Róże” nr 8/2024, którego wydawcą jest Polskie Towarzystwo Różane. Stowarzyszenie zrzesza miłośników róż, a jego zadaniem jest popularyzacja wiedzy o uprawie, historii i nowościach różanych. W ten sposób PTR kontynuuje tradycje, o których mowa jest w niniejszym tekście.